Перевести страницу

Статьи

Подписаться на RSS

Популярные теги Все теги

Любовь к земле – источник его силы

Дом-музей им. И.П. Мележа


Для знаменитого писателя любовь к землякам и родному краю служила не только вдохновением, но и источником силы.


Ранней весной, по меже своих огородов шли двое соседей – умудрённый жизнью степенный мужчина и шустрый мальчишка лет семи-восьми. Людям, у которых один общий двор на два деревенских дома, всегда найдётся о чём перемолвиться, но было заметно, что на этот раз дед Павел хочет рассказать что-то очень важное и радостное маленькому соседу.


«Володька, представляешь, мой же Иван писателем стал!» – гордость и вдохновение озаряли лицо деда Павла. А вчерашний первоклассник Володька, напротив, стал очень серьёзным и задумчивым: он, конечно, только недавно в школу пошёл, но знает, кто такие писатели, и, по твёрдому убеждению мальчишки, эти люди могут быть где-то там, в Москве, Минске, но никак не в их маленькой деревне белорусского Полесья. Все сомнения развеялись, когда дед Павел бережно достал из куртки небольшую книжечку, развернул её и показал фотографию своего сына Ивана. А потом Володя прочитал и фамилию автора – Мележ: «Ого! Так это же наша фамилия!».


«Хоть и прошло с тех пор лет 50, но, как сейчас помню, что именно такой была моя первая реакция на необычную новость, – улыбается, мысленно возвращаясь в детство, Владимир Адамович Мележ, ветеран Мозырского НПЗ (тот самый Володька – прим. авт.). – Честно говоря, на тот момент не совсем правдоподобным показалось, что наш сосед и родственник (мой отец Адам Алексеевич и Иван Мележ были троюродными братьями) стал известным писателем. Разумеется, «доказательств» известности с каждым днём появлялось всё больше, однако по мере взросления я, как и все односельчане Ивана Павловича, замечал и отмечал другое – свидетельства безграничной любви писателя к родной земле, огромного уважения к землякам и искреннего желания им помочь».


Да… Сколько всего мог бы рассказать Иван Павлович Мележ, отвечая на вопрос «что Вы сделали для своей малой родины?». Но, скорее всего, он как человек очень скромный обошёлся бы только одной фразой: «Я просто безмерно любил мой родной край…».


Идея подготовить материал про нашего именитого земляка у корреспондентов газеты появилась давно. Мы знали о том, что среди наших коллег есть родственники одного из самых известных белорусских писателей 20-го века. Это Владимир Адамович Мележ и его дочери Ирина и Наталья.


В семье бережно и уважительно относятся ко всему, что связано с родоводом и знаменитым земляком, памятью о нём. Собирается история рода (оформлена в отдельный альбом), представители младшего поколения пишут сочинения, посвящённые классику белорусской литературы.


Очень часто темой семейных встреч Владимира Адамовича с детьми и внуками становятся воспоминания главы семейства про встречи и общение с Иваном Павловичем.


– Когда я рассказываю, что родился в деревне Глинище Хойникского района, то, конечно, всегда добавляю: это – родина Ивана Мележа, – поясняет Владимир Мележ. – Дома моих родителей и родителей Ивана Павловича располагались по соседству, как говорят в деревне – жили в одном дворе. Что значит жить в одном дворе? Значит, быть близкими и, конечно, не чужими друг другу людьми. Не случайно мы были одними из первых, с кем дед Павел поделился своей огромной радостью, держа в руках напечатанную книгу сына.


Помню, как Иван Павлович приезжал в деревню на своей «Победе». Подъедет к дому, посигналит, и пока его родители, дед Павел и бабка Марья, выйдут открывать ворота, мы с моим младшим братом уже успевали выскочить к машине и поздороваться с земляком. Он всегда очень приветливо общался с нами: «Ну, как вы тут поживаете, мои хлопчики?», узнавал, как дела. Был неизменно уважителен в общении со всеми односельчанами – от мала до велика.


Я уверен, что именно про таких людей, как Иван Павлович, придумана фраза «добрейшей души человек». Надо было видеть, с какой добротой, душевностью, сердечностью, почтительностью он вёл беседу со своими земляками во время приездов на малую родину.


Сарафанное радио моментально доносило до родительского дома весть, что Иван Павлович приехал в деревню. Бабка Марья всё выходит и выходит встречать сына, выглядывая со двора, а он всё не идёт и не идёт. И всегда ей доводилось долго ждать, потому что писатель не мог пройти мимо ни одного земляка – с каждым здоровался, расспрашивал про здоровье, детей, внуков, урожай.


Для Ивана Павловича такое общение было интересно и приятно, он подпитывался живой народной речью, мудростью, советами, чтобы перенести и отразить всё это в творчестве.


Однажды мне довелось увидеть знаменитого писателя в творческом процессе. Я со своей бабушкой Химой пас коров, мы обратили внимание на движущуюся по дороге «Волгу». Оказывается, это в Коренёвку к родной тёте за «подпиткой» материалом ехал Иван Павлович. Родственники встретились на полпути, поэтому и стали прямо на дороге разговаривать. Тётя писателя что-то эмоционально рассказывает, объясняет, а Иван Мележ, используя в качестве письменного стола капот машины, всё записывает в блокнот. Интересно, какой же из моментов «Полесской хроники» тогда создавался на «Волге»?


Кстати, с этим автомобилем тоже интересная история. Машину Ивана Павловича выставили на аукцион, а после того как автомобиль купили, приводить его в «порядок» на столичной СТО помогали земляки писателя, уроженцы Коренёвки. И так вышло, что моя дочь Ирина как раз гостила в Минске у этих коренёвцев и смогла сделать фото автомобиля Ивана Мележа. Снимок стал ещё одним пополнением семейного фотоархива.


Жаль, конечно, что в нём нет фотографий, запечатлевших моменты встреч с Иваном Мележем в нашей деревне. Особенно хотел бы взглянуть на снимки, сделанные, когда наш земляк вместе с коллегами по писательскому цеху приехал на свою малую родину. Этот день хорошо помню – у нас только закончился урок физкультуры, мы побросали лыжи (была зима) и бегом в клуб. Тогда в Глинище прибыл очень авторитетный писательский десант: Иван Шамякин, Иван Науменко и др. Вместе со школьниками встречал именитого земляка и его гостей директор нашей школы Никанор Яковлевич Ярош. Иван Павлович, поздоровавшись с ним, представил односельчанина писателям: «Знакомьтесь, а вот это и есть мой Миканор». Действительно, наш учитель стал прообразом одного из ключевых героев «Полесской хроники». Автор даже не стал менять его имя. Как же тогда вырос авторитет учителя в глазах учеников! Представляете, насколько нам, школьникам, тогда это было интересно?! И сегодня мне сложно подобрать слова, чтобы описать, насколько светлые и тёплые чувства испытываю, вспоминая своего земляка…


Стоит отметить, что Миканор – не единственный герой «Полесской хроники», который был не придуман, а «списан» с односельчанина.


В этом самом дорогом для сердца уголочке – в своей родной деревне – Иван Мележ, в основном, и работал над «Полесской хроникой». Позже писатель скажет: «Я писал о том, что хорошо знал, о том, что я пережил». А пережить пришлось немало: поскольку он родился в 1921 году, то видел, пусть и глазами ребёнка, коллективизацию, юность пришлась на 30-е, да и студенчеству не суждено было стать самой интересной и весёлой порой. В 1939 году сбывается мечта – он поступает в Московский институт философии, литературы и истории, вскоре призывается в армию. В 1940 году участвует в походах в Бессарабию и Буковину. В начале Великой Отечественной войны воевал под Николаевом и Ростовом-на-Дону. За короткий промежуток времени получил два ранения. Второе оказалось очень серьёзным – осколком бомбы раздробило правое плечо. Выход был один – ампутация руки, и вся подготовка к радикальной операции уже была проведена. Но по счастливому стечению обстоятельств на молодого пациента решил взглянуть ещё один врач, он-то и нашёл возможность сохранить правую руку. Биографы Мележа иногда отмечают, что, скорее всего, счастливая случайность была не случайна – доктор будто предчувствовал, что эта рука ещё послужит литературе и создаст превосходное произведение.


Про эти и другие интересные моменты мы узнали во время экскурсии от Любови Ивановны Рубан, младшего научного сотрудника музея Ивана Мележа.


В экспозиции, посвящённой детству писателя, есть фотография его дедушки Дениса – это и есть тот самый дед Василя Дятла из «Полесской хроники» – как и в случае с Миканором, автор даже не стал менять имя. Размещён и портрет подруги молодости Ивана Мележа – у Ганны Чернушки именно её глаза. Ряд героев трилогии получил другие фамилии, имена, деревенские прозвища, но жители Глинищ их безошибочно идентифицируют. Экскурсовод пояснит вам, с кого «списаны» Апейка, Гайлис, Зайчик: «Читаешь книгу – и явно видишь своих земляков». Немного изменены, но взяты за основу названия деревень, где происходят действия трилогии: родная деревня матери писателя, Коренёвка, превратилась в Курани, Алексичи – в Алешники. И то, что герои Мележа жили на болоте, – совсем не художественный вымысел. Подтвердит это один из экспонатов музея – резак. Виртуозно с ним управляется Л. Рубан, объясняя, как она и её сверстники, будучи подростками, с помощью инструмента добывали торф на болотах.


В личной библиотеке Ивана Мележа была научная книга о болотах – писатель весьма основательно подходил к тому, о чём писал. А к теме Полесья и полешуков он подходил ещё и трепетно, потому что она была близкая, родная: «Я нарадзіўся і вырас на Палессі. Гэты сапраўды цудоўны край і яшчэ болей цудоўныя яго людзі – палешукі – увайшлі ў маю свядомасць з таго часу, як я стаў помніць сябе… Я суткамі мёрз у акопах, а перад маімі вачамі стаяла маё гарачае Палессе. Я месяцамі валяўся ў шпіталях – у мяне ў галавах стаялі палешукі. Я пісаў раман пра вайну – яны стаялі за маімі плячамі, хвалюючы маё ўяўленне. I вось настаў дзень, калі я выразна адчуў: усё, больш не магу, трэба пісаць…».


Уже в 1963 в Союзном издании «Роман-газета» были напечатаны «Люди на болоте» – это означало настоящее признание писателя и его таланта! В школьную программу произведение Ивана Мележа было включено в 1967 году. Роман быстро стал популярен – он переведён на 16 языков мира. Стал популярен и признан его автор. И полученные «бонусы» стремился максимально использовать для помощи малой родине. Из его писем узнаём, что он несколько лет подряд добивался строительства в Глинищах новой школы (старая располагалась в трёх деревянных зданиях, занятия проводились в две смены). Строительство началось, но из-за нехватки финансирования было остановлено. Работы возобновились благодаря тому, что средства из Ленинской премии, полученной за роман «Люди на болоте», Иван Павлович отдал на новую школу в Глинищах. Не только в таких глобальных «вложениях» проявлялась любовь Мележа к землякам, но и в бесценных мелочах. Он с удовольствием мог прокатить желающих односельчан на своём автомобиле, а также завезти их пообедать в соседние Юровичи, где была столовая.


Когда Иван Мележ праздновал юбилей, земляки собрали деревенский хор и отправились на колхозном «ПАЗике» в Минск. Сюрприз удался на 100%. Иван Павлович был несказанно рад и расчувствовался до слёз. В музее есть документальная съёмка с юбилея Ивана Мележа, где он благодарит односельчан: «Вы зразумейце, што адна толькі сустрэча з маімі землякамі-глінішчанцамі – гэта для мяне вялікае хваляванне, таму што, калі я гляджу на маіх зямлячак, то столькі ў маё сэрца ўрываецца ўспамінаў, што гэта не расказаць, можа, за ўсё жыццё. І я адчуваю, што тымі сваімі кнігамі, якія вы ведаеце, я расказаў, можа, толькі адну тысячную таго, што я перажыў, што я бачыў у жыцці і што адчувае маё сэрца… Мне адзінае, што хочацца сказаць, гэта словы падзякі, і асаблівую падзяку, не пакрыўдзіцеся, маім землякам, якія прыехалі за 400 кіламетраў, каб дапамагчы свайму земляку вытрымаць экзамен перад патрабавальнымі мінчанамі». Этим словам писателя устроили овацию и простых деревенских женщин приветствовали стоя.


О том, что родная земля для Ивана Мележа была источником силы, знали многие. В том числе и Пётр Машеров, с которым у писателя сложились дружеские отношения. Однажды Машеров тоже устроил сюрприз – пригласил Ивана Павловича в инспекционную поездку на вертолёте. О том, что маршрут будет пролегать через родные края Мележа, Пётр Миронович заранее не сказал.

Любовь Рубан помнит день, когда в Глинищах приземлился вертолёт, из которого вышел Машеров, а за ним Мележ: «Занятия в школе почти уже закончились, но ученики ещё не разошлись по домам. Мы со своим одноклассником практически первыми прибежали к вертолёту. И я обратила внимание, что с каждым лично, даже и с учениками младших классов, Иван Павлович поздоровался за руку. Он всё расспрашивал: «Ну как вам, дети, школа – нравится?» Думаю, его порадовало наше многоголосное «Да!».


Фильм по трилогии «Полесская хроника» снимали после смерти писателя, и картину привезли на своеобразный худсовет в Глинище. Мама Л.И. Рубан была на том просмотре, потом про свои впечатления говорила: «Ну, як сказаць… Ганна неяк не так размаўляе, не так граблі трымае…». Другие «члены худсовета» раскритиковали увиденный в фильме забор с новенькими гвоздями: «Не было ў нас такой раскошы!». Линии электропередач в Куранях, попавшей в кадр, тоже «досталось». Не то чтобы полешуки придирались, просто они трепетно относились ко всему, что связано с их родной землёй, а это значит и к Ивану Мележу, его «Полесской хронике». Разве могли односельчане по-другому относиться к земляку, которого знали, прежде всего как ЧЕЛОВЕКА – да не просто с большой буквы, а со всех прописных! И разве возможно иначе относиться к произведению, которое насквозь пропитано сыновней любовью к родному краю и людям, которое идёт от души, поэтому так душу трогает и в ней остаётся?..


Наталия ШЕРЕШ, корреспондент газеты «Мозырский нефтепереработчик».


Соф’я Ліпніцкая: «Ганаруся, што ў Глінішчах нарадзіўся Іван Мележ»


Іван Паўлавіч Мележ – чалавек, які заўсёды будзе жыць у маім сэрцы. Напярэдадні 100-гадовага юбілею нахлынулі асаблівыя ўспаміны пра яго.


Я адзіная з Глінішч засталася сваячка, якая добра ведала самога Івана Мележа, яго бацькоў, сясцёр, братоў.


Вельмі многае ў аграгарадку нагадвае пра пісьменніка. Яго імя тут носяць музей, вуліца, школа, дзіцячы сад, сельгаспрадпрыемства.



Сваю трылогію «Палеская хроніка» Іван Паўлавіч прысвяціў сваім землякам, аднавяскоўцам, роднай зямлі. Я некалькі разоў перачытвала ўсе яго раманы, як там праўдзіва ўсё напісана! Там былі рэальныя героі. Гэта той жа Зайчык, які ўвесь час ганарыўся, што пішуць пра яго ў кнізе. Швачка Голда (у Глінішчах яе звалі Годля), якая шыла галоўнай гераіне Ганне кофту да вяселля (дарэчы, Годля і мне шыла сукенкі). Нездарма за гэту трылогію ён быў удастоены Ленінскай прэміі.


Сапраўднай данінай памяці з’яўляецца Дом-музей, які быў пабудаваны ў 1983 годзе нашым калгасам. Я тады працавала ў сельсавеце і ведала ўсіх тых, хто прыклаў намаганні, каб музей у нас з’явіўся. А ініцыятарам будаўніцтва стаў сакратар райкама партыі Георгій Карасевіч.



Пра Івана Паўлавіча можна гаварыць бясконца. Ён з першых дзён вайны аказаўся на фронце. У 1942 яго цяжка параніла, асколак бомбы трапіў у правае плячо. Рука была пашкоджана, урачы хацелі яе ампутаваць. Але знайшоўся вопытны хірург у Растове, які збярог руку. Іван Паўлавіч на працягу жыцця ўспамінаў хірурга па прозвішчу Антонаў. З таго часу пісьменнік – інвалід ІІ групы. Яго накіроўваюць у тыл у Навасібірск у 6-месячны водпуск. Ад аднаго лейтэнанта ён даведаўся, што ў Бугуруслане ёсць цэнтральнае бюро даведак, дзе знаходзяцца ўсе спісы эвакуіраваных у тыл. Сярод іх не было ні яго маці, ні бацькі. У тым спісе была мая маці. Мы з маці былі эвакуіраваны ў Тамбоўскую вобласць. У 6 гадоў я даведалася, што ў мяне ёсць дзядзька Іван.


Сябравала я з дзвюма яго сёстрамі – Тамарай і Любай. Адна на год старэй за мяне (мне зараз 85), другая маладзей на год. І я кожны дзень была ў іх дома. Бачыла, як дзядзька прыязджаў з жонкай Лідзіяй Якаўлеўнай, дачкой Людай, з пісьменнікамі, карэспандэнтамі.



Аднойчы да мяне прыбягае Тамара і кажа: «Пайшлі да нас, Іван хоча павезці нас у Мазыр». Ён тады купіў машыну «Волгу» і прыехаў да бацькоў. І вось мы ў Мазыры, каля маста на Прыпяці. І калі пад’ехалі, мост быў разведзены. Чакаць было доўга. Іван Мележ наняў лодачніка, які і перавёз нас на другі бок.


І вось яшчэ што памятаю. У 1976 годзе, на з’ездзе пісьменнікаў у Мінску выступаў наш зямляк. Ён тады адчуваў сябе вельмі кепска, але сабраўся і выступіў. Пасля Пётр Міронавіч Машэраў запрасіў Мележа пабачыць новае Палессе. Май месяц, якраз пасяўная. Як толькі падляцелі да Хойнік, у салон верталёта зайшоў адзін з пілотаў, ён звярнуўся да Івана Мележа, каб той паказаў вёску Глінішча, бо на карце яе не было. Верталёт прызямліўся на школьным стадыёне, збегліся аднавяскоўцы. Гэта была апошняя сустрэча сына палескай зямлі з землякамі. Праз тры месяцы Івана Паўлавіча не стала.



Я ў апошні раз сустрэлася з ім за месяц да смерці. Памятаю, як ён сядзеў на лавачцы, апусціўшы галаву. Было бачна, што яму дрэнна.


І калі да нас прыйшла звестка, што памёр народны пісьменнік Беларусі, наша дэлегацыя – я, яго сябар Міканор Яраш, ад райкама партыі Нона Сцяпанаўна, стрыечны брат Анікант паехалі ў Мінск, каб развітацца з Іванам Паўлавічам.


На другі дзень пасля смерці труна пісьменніка была ўстаноўлена ў Доме літаратараў. Правесці ў апошні шлях прыехалі таксама жонка, сёстры, прыйшо мноства мінчан, студэнтаў. На памінках прысутнічалі Пётр Машэраў і члены ўрада, прадстаўнікі 16 саюзных рэспублік.



Я ганаруся, што ў мяне быў такі славуты дзядзька, які гаварыў, што ў Глінішчах людзі ёсць, ды яшчэ якія, таленавітыя палешукі.


Пасля работы ў сельсавеце, 7 гадоў аддала справе захавання спадчыны Івана Мележа ў мясцовым музеі. Гэта былі цікавыя гады, якія прынеслі мне знаёмства з міністрамі, мэрамі гарадоў, замежнымі пісьменнікамі, генераламі, прафесарамі, дацэнтамі. Прыязджалі цэлыя дэлегацыі з Бельгіі, Італіі.


Вялікая падзея для мяне і ўсіх глінішчукоў – у музеі пабываў наш Прэзідэнт Аляксандр Лукашэнка, вітаўся са мною за руку. Ён быў уражаны расказамі аб Івану Мележу, прыемна здзівіўся сялянскай абстаноўцы, якая захавалася ў музеі, выказаў сваё меркаванне ў кнізе водгукаў.



Іван Паўлавіч быў светлай душы чалавек, які праславіў звычайную, амаль непрыкметную вёску Глінішча. Ганаруся, што ў нас нарадзіўся такі пісьменнік.


С. ЛІПНІЦКАЯ, жыхарка аграгарадка Глінішча.


Фота Вікторыі МАРОЗ.


Музей: ад драўлянага доміка да сядзібы

Ва ўсе часы захаванне падзей мінулага заставалася галоўнай задачай для гісторыка-культурнага асяроддзя.

Тым больш, калі ў нашай гісторыі ёсць пра што рассказаць, чым ганарыцца і што перадаць нашчадкам. Менавіта таму па ўсёй краіне дзейнічаюць хоць і невялічкія па Еўрапейскім маштабам, але такія дакладныя па храналагічным лініям «астраўкі» памяці і гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, мастацкія галерэі, музеі рознай тэхнікі і гэтак далей.

Але, напэўна, шмат каго з жыхароў і гасцей раёна, якія час ад часу гуляюць па парку, міжволі наведвалі думкі, пра непаўторнае адчуванне атмасферы мінулага, што ўзнікае кожны раз, калі бачыш перад сабою будынак старой панскай сядзібы, у якім ужо дзесяты год дзейнічае краязнаўчы музей. Але сама гісторыя «скрыні» мінулага пачыналася не тут.

Рашэнне аб стварэнні ў Хойніках краязнаўчага музея было прынята кіраўніцтвам раёна ў пачатку 1981 года. Першым «прытулкам» будучага музея стала памяшканне былой канторы спартыўнага таварыства па вуліцы Савецкай.

На працягу некалькіх месяцаў ішла бесперапынная работа па афармленні экспазіцыі і збору экспанатаў. 25 лістапада 1982 года, на наступны дзень пасля чарговай гадавіны вызвалення раёна ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, адбылося ўрачыстае адкрыццё.

Першым кіраўніком музея стаў чалавек, які ажыццявіў самы важны ўклад у яго стварэнне, ветэран Вялікай Айчыннай вайны, мясцовы энтузіяст, гісторык і краязнаўца Аляксандр Максімавіч Зелянкоўскі.

Першыя дзесяць гадоў музей функцыянаваў на грамадскіх пачатках. З-за недахопу сродкаў цяжка было падтрымліваць музей у належным стане, экспазіцыя не папаўнялася.

У 1993 годзе было прынята рашэнне аб увядзенні дадатковых штатных адзінак і пераносе музея ў новае памяшканне з большай карыснай плошчай, якое знаходзілася праз дарогу ад старога, насупраць Дзяржаўтаінспекцыі. У дапамогу кіраўніку ў якасці навуковага супрацоўніка ў музей прыйшоў працаваць ветэран вайны, былы настаўнік Міхаіл Савельевіч Скрыпчанка, які стаў затым наступным дырэктарам.

2009 год

Падчас падрыхтоўкі да святкавання Дня беларускага пісьменства ў 2010 годзе ў Хойніках, было прынята рашэнне аб пераносе музея ў былы сядзібны дом памешчыкаў Аўраамавых (пабудаваны ў 1912 годзе), які размяшчаецца ў гарадскім парку. Яго сцены памятаюць многае. У часы нямецка-фашысцкай акупацыі там знаходзіўся ваенны шпіталь ворага, затым – дзіцячы прытулак, потым – раённы аддзел адукацыі.

Дзякуючы больш прыдатнаму для музейных спраў памяшканню, стала магчыма павялічыць штат работнікаў, а новае прыстанішча для абноўленай экспазіцыі з прасторнымі, выставачнымі заламі дазволіла не толькі больш зручна дэманстраваць гістарычныя артэфакты, але і ладзіць на працягу года розныя выставы, праводзіць тэматычныя культурна-асветніцкія мерапрыемствы, пазнавальныя, адукацыйныя і святочна-забаўляльныя праграмы і гульні, у якіх удзельнічаюць дзеці і дарослыя, артысты і музыканты.

Зараз кожны наведвальнік мае магчымасць пазнаёміцца з багаццем і разнастайнасцю музейных экспанатаў, у фондах знаходзіцца больш за 3700 прадметаў. Сярод іх значную частку складаюць прадметы і матэрыялы аб гісторыі і культуры нашага краю, асаблівасцях мясцовай этнаграфіі, побыту, прыроды.

Асобнае месца ў музеі, як і асобнае «балючае» месца ў сэрцы кожнага беларуса, займае экспазіцыя музейнага сектару «Трагедыя Чарнобыля», аформленая ў канцы 2012 года, пасля рэарганізацыі аднайменнага музея ў аг. Судкова.

За апошнія гады часткова былі абноўлены і дапоўнены прадметамі і матэрыяламі амаль усе экспазіцыі музея: зала этнаграфіі і побыту, а таксама зала сучаснай гісторыі Хойнікшчыны, у якой з’явіліся матэрыялы аб вядомых земляках.

Алег ЗУБОК.

Как людей привлечь в музей?

Этот и многие другие вопросы призван решить проект районного краеведческого музея «Сохранение и популяризация общего культурного наследия через музейную деятельность».

Реализовываться он будет совместно с Ассоциацией местных органов самоуправления Еврорегиона Буг (Люблинское воеводство, Польша) в рамках Программы трансграничного сотрудничества «Польша-Беларусь-Украина» 2014-2020. Продолжительность реализации проекта – 8 месяцев, общий бюджет – более 42 тыс. евро.

В рамках реализации проекта планируется проведение различных конференций, семинаров-практикумов, встреч с польской стороной для обмена опытом по улучшению музейной деятельности, приобретение необходимого оборудования, сопутствующих товаров, рекламная кампания (печать буклетов, баннеров, путеводителей на трёх языках).

Марина Саченко, старший научный сотрудник районного краеведческого музея

На этой неделе состоялось первое мероприятие: конференция «Сохранение и популяризация общего культурного наследия через музейную деятельность». Участие в ней с белорусской стороны приняли представители райисполкома, музеев Хойник, Ветки, Брагина, Лоева, учителя истории района, с польской – консул консульства Республики Беларусь в Бяла-Подляске Владислав Халло, директор Ассоциации местных органов самоуправления Еврорегиона Буг, представители музейно-синагогального комплекса во Влодаве, музея Юзефа Игнатия Крашевского в Романове, музея Хелмской Земли имени Амброзевича.

Геннадий Сивохин, старший научный сотрудник «Музея битвы на Днепре», г.п. Лоев

Участники конференции поделились своим опытом работы по сохранению историко-культурного наследия региона, трудностях, с которыми приходится сталкиваться, обсуждали, как и чем привлечь посетителей. Все были едины во мнении, что в современных условиях необходимо пересматривать формы и методы работы музеев, чтобы сделать их более привлекательными для посетителей разных возрастов. Тем не менее нельзя забывать об истинном предназначении музеев – и это не столько развлекательная функция, сколько образовательная, повышающая сознательность граждан, увеличивающая их знания о родном крае, малой родине. Ведь историю, к которой фактически можно прикоснуться, передать могут только музеи. И эту главную направленность и нужно сохранять.

Справочно: Программа трансграничного сотрудничества «Польша-Беларусь-Украина» на протяжении 15 лет поддерживает процессы трансграничного развития в приграничных районах Польши, Беларуси и Украины по средствам софинансирования разносторонних проектов. Все проекты, финансируемые в рамках программы «Польша-Беларусь-Украина», являются некоммерческими и вносят вклад в улучшение качества жизни жителей восточной Польши и западной Украины и Беларуси. Каждая инициатива, финансируемая программой, демонстрирует ярко выраженный трансграничный эффект, не только через налаженное партнёрство между организациями из этих трёх стран, но и за счёт достигнутых результатов проектов и позитивного влияния на приграничную территорию.

Ольга БЕЛАШ.

Фото Виктории МОРОЗ

25 лістапада – 30 гадоў з дня ўтварэння раённага краязнаўчага музея

Думка аб стварэнні музея ў г. Хойнікі з’явілася ў 1981 годзе, тады кіраўніцтвам раёна і было прынята рашэнне аб яго адкрыцці. Пад памяшканне выдзялілі кантору спажывецкага таварыства па вул. Савецкай. З 25 лістапада 1982 года раённы краязнаўчы музей пачаў сваю работу.


Больш за дзесяць год яго дзейнасць падтрымліваў на грамадскіх пачатках энтузіяст, ветэран вайны і працы Аляксандр Максімавіч Зелянкоўскі.


З-за адсутнасці ацяплення і абмежаванняў у папаўненні фондаў у 1992 годзе прайшла рээкспазіцыя: музей змяніў адрас і «прапісаўся» ў былым будынку банка, што знаходзіўся насупраць цяперашняй Дзяржаўтаінспекцыі. Праз год, у 1993-м, зацверджаны першыя штатныя адзінкі, сярод якіх і наступны дырэктар музея? Міхаіл Савельевіч Скрыпчанка. Ён пачынаў тут навуковым супрацоўнікам, а з 1996-га па 2008 узначальваў яго.


Кіравалі краязнаўчым музеем таксама Святлана Алегаўна Шыпілава і Вольга Міхайлаўна Гушча. Цяпер яго ўзначальвае Валерый Уладзіміравіч Маслак.


У гонар Дня беларускага пісьменства ў 2010 годзе новым домам для раённага краязнаўчага музея стала панская сядзіба Аўраамавых у гарадскім парку. Больш за паўтары тысячы экспанатаў музейнага фонду аберагаюць і вывучаюць галоўны захавальнік фондаў А.Ю. Эсауленка, навуковыя супрацоўнікі В.А. Гацко, М.А. Сачанка, А.П. Паўлючэнка, В.І. Радзюк, экскурсавод К.В. Каржанеўская, наглядчыкі В.А. Шруб, Н.І. Аніскавец, М.М. Шчокіна. Працуюць тэхнічныя работнікі І.А. Ахрэмчык, І.М. Шасцярык, Я.В. Слушны і гардэробшчыца С.М. Шлёг.


Многія гады каштоўнымі экспанатамі фонды папаўняюць жыхары Хойнікшчыны. Такія, напрыклад, як Валянціна Мікалаеўна Бордак і Ігар Мікалаевіч Сабадаш.


Прыгожа аформлены залы музея. Тут вы ўбачыце артэфакты далёкай мінуўшчыны, пазнаёміцеся з жывёльным і раслінным светам, сялянскім побытам, ваеннымі падзеямі, вядомымі землякамі і многім іншым. У гэтым годзе ў музеі адкрылі новую залу, экспанаты якой прысвечаны трагічнай старонцы жыцця Хойнікшчыны ў выніку аварыі на ЧАЭС.


Гэта ўсё лепш убачыць самім. Прыходзьце, калі ласка.


Алеся ЯЧЫЧЭНКА

Адрес в интернете: http://www.hoiniki.by/2012/11/25-listapada-30-gadou-z-dnya-utvarennya-muzeya/

Наведвайце краязнаўчы музей

5 верасня пасля рэканструкцыі адбылося ўрачыстае адкрыццё комплексу “Сядзібны дом”. Цяпер тут, у адным з самых прыгожых будынкаў горада, размяшчаецца раённы краязнаўчы музей – каштоўная гістарычная скарбніца багатага на культурныя традыцыі Хойніцкага краю. Змяніўшы прапіску, музей набыў другое жыццё, стаў прасторным і па-свойму унікальным, і зараз з’яўляецца своеасаблівай візіткай раёна. З дня адкрыцця яго наведала каля тысячы чалавек, у тым ліку госці з блізкага і далёкага замежжа.


Значна павялічылася не толькі экспазіцыйная плошча, але і колькасць экспанатаў. Цікавыя рарытэтныя рэчы – пуцяводныя ніці па мінулым Хойнікшчыны – размясціліся ў сучасных вітрынах і на выставачных подыумах.


Шматвекавая гісторыя і слаўныя традыцыі раёна на высокім прафесійным, мастацкім і эстэтычным узроўнях прадстаўлены ў экспазіцыях пяці з сямі залаў музея. Унікальную частку фонду складаюць калекцыі тканіны і народных касцюмаў, прадметаў сялянскага быту, нумізматыкі, зброі, фотаздымкаў, дакументаў, прадметаў матэрыяльнай культуры, чучалы жывёл, асабістыя рэчы знакамітых землякоў. Знаёмства з экспазіцыямі прыносіць у душу ні з чым не параўнальныя пачуцці, сапраўднае свята адкрыцця. Упэўніцеся ў гэтым, наведаўшы раённы краязнаўчы музей – цудоўны куфар з назапашанымі гістарычнымі і культурнымі скарбамі.


Зала № 1. Гісторыя сядзібы і яе ўладальнікаў

Прыадчыняем гістарычную заслону і трапляем у ХVІІІ ст. Гэты перыяд часу звязаны з іменем Караля Прозара, аднаго з уладальнікаў сядзібнага дома, у якім зараз размешчаны музей. Прозары з’явіліся на Хойнікшчыне ў 1782 годзе. Бацька Караля Юзэф Прозар, віцебскі ваявода, удавец ажаніўся з княгіняй Марыянай Шуйскай з роду Халецкіх, удавой Адама Шуйскага, старасты Загальскага. Караль, які жыў да таго ў маёнтку бацькі, перасяліўся ў Хойнікі і сустрэў тут юную Людвіку, дачку Марыяны Шуйскай. Хутка згулялі вяселле. Аб іх насычаным рознымі падзеямі сумесным жыцці вы зможаце даведацца з тэматычных вітрын першай залы. Больш глыбока акунуцца ў тую эпоху, адчуць яе непаўторны каларыт дазваляюць фрагменты тагачаснай сядзібы, посуд, адзенне. Асаблівую цікавасць выклікае паданне пра буталь з пергаментам і манетамі, якія Караль паклаў у грабніцу сваёй жонкі. Гэта гісторыя знайшла адлюстраванне ў малюнках і фотаздымках.

На жаль, нашчадкі Караля не змаглі ўтрымаць у сваіх руках маёнтак. Апошні ўладальнік Канстанцін Прозар, праўнук Караля, вёў разгульны лад жыцця.

У 1882 годзе Канстанцін прадае маёнтак у Хойнаках арлоўскім купцам Аўраамавым і Курындзіну. Будаўніцтва новага дома замест старога Прозараўскага пачаў старэйшы з Аўраамавых Міхаіл. Не дабудаваўшы, ён памёр у 1910 годзе, а заканчваў сядзібу ўжо яго сын Андрэй. Сядзібны дом, якому прысвечана асобная вітрына, быў пабудаваны ў 1912 годзе. Тады ж былі пасаджаны дрэвы ў парку і закладзены падмурак басейна для фантана. У музеі захавана плітка з адбіткам аўтара, якая была ў будынку да рэстаўрацыі, і ўзор паркетнай дошкі.

Перагортваем старонку гісторыі роднага краю і трапляем у ХІХ ст. Архітэктурным помнікам у Рудакове і Барысаўшчыне прысвечаны наступныя вітрыны залы. Прадстаўленыя там экспанаты, у тым ліку будаўнічыя матэрыялы, ажыўляюць мінулае, дазваляючы наведвальнікам падарожнічаць па ім.


Зала № 2. Прырода краю

Экспазіцыя другой залы дазваляе атрымаць цэласнае ўяўленне аб прыродных скарбах нашага непаўторнага краю. Асаблівую ўвагу наведвальнікаў тут прыцягваюць чучалы жывёл і птушак. Зубр, казуля, дзікі, цецярукі, глушэц, каршун прадстаўляюць жывёльны свет ва ўсёй яго прыгажосці. Асобнае месца выдзелена насельнікам рэк, азёр і балот.

Вялікая ўвага ў экспазіцыі нададзена гербарыям і апісанню лекавых уласцівасцей карысных раслін.

Зала № 3. Этнаграфія

Шчыры інтарэс у трэцяй зале ў наведвальнікаў выклікаюць арыгінальныя матэрыялы археалагічных раскопак на тэрыторыі раёна: рэшткі буйных жывёл, асколкі разнастайных крэмніевых, керамічных і металічных вырабаў, упрыгожванні, першабытныя прылады працы.

Праходзячы па зале, заўважаеш, як ад адной вітрыны да другой, а яны размяшчаюцца ў часовой храналагічнай паслядоўнасці, паляпшалася матэрыяльная культура, удасканальвалася гаспадарчая дзейнасць людзей, якія насялялі тэрыторыю раёна.

Тут таксама прадстаўлены экспанаты, якія адлюстроўваюць побыт, жытло, працу сялян канца ХІХ ст. -пачатку ХХ ст. Гэту экспазіцыю можна пракаменціраваць словамі М. Горкага: “Асноватворцамі мастацтва былі ганчары, кавалі і златакавалі, ткачыхі і ткачы, муляры, цесляры, рэзчыкі (па дрэву і косці), збройнікі, маляры, краўцы, швачкі і наогул – рамеснікі, людзі, чые артыстычна зробленыя рэчы, радуючы нашы вочы, напаўняюць музеі”. Шматлікія экспанаты: ткацкі станок, церніца, прасніца з ільняной кудзеляй, сукала, грэбні драўляныя і металічныя, матавіла, самапрадка і шмат іншых рэчаў дэманструюць нам разнастайнасць рамёстваў і промыслаў, распаўсюджаных у даўнія часы сярод жыхароў Хойнікшчыны. У вітрынах адзенне сялян – жаночыя сарочкі, вышытыя беларускім арнаментам, ручнікі, посцілкі, вытканыя каляровымі ніткамі і вышытыя ўручную. Тут жа сабраны рэчы хатняга ўжытку: маслабойка, качалкі для прасавання бялізны, ухват, гліняныя збаны для малака, падоўжная піла, лапата для выпечкі хлеба, жорны для размолу зерня на муку, снасць для пад’ёму вулляў на высокія дрэвы. І што адметна – кожная прылада перадае наведвальнікам асаблівую станоўчую энергетыку.

Зала № 4. Край у гады Вялікай Айчыннай вайны

Экспазіцыя чацвёртай залы прадстаўляе шматгранную панараму жыцця краю ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Па абавязку і сумленню ўвесь народ нашай краіны падняўся на вайну супраць фашысцкіх захопнікаў.
У вітрынах экспануюцца экземпляры зброі – гільзы ад снарадаў і патроны, міны розных калібраў, гранаты, супрацьтанкавая сістэма Дзегцярова, ручны кулямёт. Акрамя таго, тут сабраны ваенныя трафеі, здабытыя ў баях, узнагароды, асабістыя рэчы салдат, рэпрадуктар, нямецкі компас, ліхтарык, франтавыя лісты, дакументальныя фотаздымкі.

Асабліва значныя вітрыны з тымі экспанатамі, што аддаюць даніну памяці людзям, якія ахвяравалі сваім жыццём у імя свабоды і незалежнасці Радзімы, загінулі ў час нямецка-фашысцкай акупацыі. Мы не забываем і тых, хто прайшоў праз усе жахі вайны, вярнуўся дадому і дапамагаў аднаўляць родны край пасля разбурэнняў, – нашых ветэранаў.

Зала № 5. Сучасная гісторыя раёна

У пятай зале размешчана некалькі рознатэматычных экспазіцый. Пры дапамозе унікальных экспанатаў адлюстраваны час стваральнай працы па аднаўленню гаспадаркі. Тут фотаздымкі людзей, якія не толькі адолелі ў цяжкім паядынку магутнага ворага, але і здзейснілі яшчэ адзін подзвіг – працоўны.

Аформлена вітрына, прысвечаная афганскай вайне і яе ўдзельнікам. Сем хайнічан з той вайны вярнуліся дамоў у цынкавых трунах. Іх імёны назаўсёды застануцца ў гісторыі Хойнікшчыны, у нашых сэрцах.
Чорным крылом у 1986 годзе апусцілася чарнобыльская бяда на хойніцкую зямлю. Рэха катастрофы адгукаецца ў экспанатах дзвюх вітрын.

Матэрыялы наступных стэлажоў знаёмяць са знакамітымі людзьмі, якія выраслі на нашай, хойніцкай зямлі. Сярод ураджэнцаў раёна нямала дзеячаў навукі, культуры. Асобныя вітрыны прысвечаны беларускаму празаіку, паэту, драматургу, публіцысту, народнаму пісьменніку Беларусі Івану Паўлавічу Мележу, паэтам А.І. Канапелька, М.М. Мятліцкаму, празаіку Б.І. Сачанку. Вялікую цікавасць прадстаўляюць іх творы і асабістыя рэчы.

Апошнія вітрыны залы знаёмяць з працоўнымі дасягненнямі сучаснасці. Прадукцыя вядучых прадпрыемстваў і арганізацый раёна апавядае наведвальнікам аб прафесійных вышынях хайнічан.

Зала № 6. Мастацкая гасціная

Гэта сапраўдны рай для аматараў мастацтва, месца, дзе адпачываеш душой. Напярэдадні адкрыцця музея ў нашым раёне на працягу трох тыдняў пад старшынствам старшыні Гомельскага саюза мастакоў Роберта Ландарскага праходзіў плэнер беларускіх, расійскіх, украінскіх мастакоў. Усе творы, напісаныя ў той час мастакамі, а гэта 24 работы, былі падораны краязнаўчаму музею.

Зала № 7. Для зменных экспазіцый

Адзіная размешчаная на другім паверсе сядзібнага дома зала – для зменных экспазіцый. Зараз тут праходзіць этнаграфічная выстаўка “Буслы”, на якой прадстаўлены экспанаты з Веткаўскага музея народнай творчасці, а таксама старажытныя іконы Палаца-паркавага ансамбля г. Гомеля.


Наталля ЧЭКАН

Адрес в интернете: http://www.hoiniki.by/2010/09/navedvajce-krayaznauchy-muzej/

Хойникский краеведческий музей переехал в новое здание — восстановленный памятник архитектуры XIX — начала XX века

5 сентября в рамках проведения в Хойниках (Гомельская область) XVII Дня белорусской письменности в городском парке был открыт восстановленный памятник архитектуры эклектики XIX — начала XX века — комплекс "Усадебный дом", где разместилась постоянная экспозиция районного краеведческого музея и работы молодых художников, участников пленэра "Хойникщина современная".


С переездом Хойникского районного краеведческого музея в новое здание его площадь увеличилась более чем в три раза.


Как рассказал БелаПАН исполняющий обязанности директора музея Андрей Эсауленко, осенью прошлого года началось восстановление усадьбы, в которой размещался отдел образования райисполкома. По его словам, благодаря подготовке к проведению Дня белорусской письменности на реставрационные работы было выделено из бюджета примерно 300 млн. рублей. Вместе с филиалом — Домом-музеем народного писателя Беларуси Ивана Мележа в деревне Глинищи Хойникского района — учреждение располагает фондами, насчитывающими 1,6 тыс. письменных, изобразительных и вещевых реликвий. В новом здании музея площадью около 1 тыс. кв. м разместится экспозиция, выставочные залы, районная школа искусств, хранилище и служебные кабинеты.


Василий СЕМАШКО

Адрес в интернете: http://belapan.by/archive/2010/09/06/media_hoiniki_muzei_ph/


Папоўнім экспанатамі экспазіцыі!

У гарадскім парку культуры і адпачынку праводзіцца рэканструкцыя дома сядзібнага тыпу канца 19 – пачатку 20 стагоддзя. Да Дня беларускага пісьменства там плануецца рамясціць раённы краязнаўчы музей. З мэтай папаўнення яго экспазіцый звяртаюся да жыхароў раёна з просьбай аказаць пасільную дапамогу ў зборы экспанатаў, актыўна ўключыцца ў гэтую работу.

Гістарычную каштоўнасць уяўляюць графічныя работы, жывапіс, вырабы мастацкіх промыслаў, гістарычныя дакументы, аўтарскія рукапісы, старадрукаваныя выданні, прадметы археалогіі, манеты розных часоў, папяровыя грашовыя знакі, штампы, пячаткі, зброя, форменнае адзенне, народныя касцюмы, антыкварныя музычныя інструменты, прадметы з гісторыі тэхнікі, быту і этнаграфіі, фота- , кінафонадакументы.

Пры прадастаўленні найбольш каштоўных прадметаў магчыма аплата за экспанат.

За падрабязнай інфармацыяй звяртацца па тэл.: 2-11-05, 8 (025) 940-11-94.


Святлана ШЫПІЛАВА

Адрес в интернете: http://www.hoiniki.by/2010/04/papounim-ekspanatami-ekspazicyi/

Ведаць свае карані

У сувязі з правядзеннем Дня беларускага пісьменства ў Хойніках краязнаўчы музей набудзе другое жыццё. Ен размесціцца ў гарадскім парку культуры і адпачынку ў двухпавярховым сядзібным доме – помніку архітэктуры ХІХ ст. Значна павялічыцца не толькі яго экспазіцыйная плошча, але і колькасць экспанатаў. Будзе адкрыта выставачная зала. Перад тым, як убачыць будучае музея, вырашылі зазірнуць у яго мінулае, пазнаёміцца з яго сённяшнім.


КАЛЯ ВЫТОКАЎ СТВАРЭННЯ


Раённы краязнаўчы музей адчыніў свае дзверы для наведвальнікаў 25 лістапада 1982 года. Спачатку пад памяшканне была выдзелена былая кантора спартыўнага таварыства (сёння там размяшчаецца будынак царквы “Благодать”). Збор экспанатаў і афармленне экспазіцыі ажыццяўляліся сумесна з абласным краязнаўчым музеем. Весці работу на грамадскіх пачатках было даручана ветэрану вайны і працы Аляксандру Максімавічу Зелянкоўскаму.

У 1993 годзе краязнаўчы музей змяніў прапіску і па сённяшні дзень размяшчаецца ў будынку, у якім раней быў банк. Тады ж было прынята рашэнне райвыканкома аб устанаўленні штатных адзінак. А.М. Зелянкоўскі быў назначаны дырэктарам, М.С. Скрыпчанка – навуковым супрацоўнікам. Дзякуючы ім залы музея папоўніліся шматлікімі экспанатамі і былі па-новаму аформлены. У 1996 годзе ўстанову ўзначаліў М.С. Скрыпчанка, навуковым супрацоўнікам была Л.П. Прышчэпава.


ГІСТАРЫЧНАЯ ДАВЕДКА


У памяшканні, дзе зараз размешчаны раённы краязнаўчы музей, у час акупацыі раёна нямецка-фашысцкія захопнікі ў мураваным склепе катавалі, здзекваліся над людзьмі, дамагаючыся ў іх прызнанняў аб партызанах і тых людзях, хто супраць “новай” улады. Есць звесткі, што пад зямлёй паміж будынкам ДАІ (менавіта там у час вайны знаходзілася нямецкая камендатура) і краязнаўчым музеем быў пракладзены тунель.


МЕСЦА СУСТРЭЧЫ ЧАСОЎ


Краязнаўчы музей – месца, дзе сустракаюцца сучаснасць і мінулае. Рэха гістарычных падзей адгукваецца ў яго экспанатах. Прылады працы, рэчы хатняга ўжытку, розныя дакументы, унікальныя экспанаты расказваюць аб гісторыі малой радзімы, аб тым, як наш горад узнік і развіваўся. Тут можна даведацца аб гераічным мінулым, знакамітых земляках. Сёння асноўны фонд музея налічвае 1085 экспанатаў, навукова-дапаможны – 590. Экспанаты размяшчаюцца ў 7 залах: “Гісторыя горада і раёна ад 2-3 тысячагоддзя да нашай эры і да нашых дзён”, “Знакамітыя людзі нашага раёна”, “Вялікая Айчынная вайна”, “Мастацтва і народныя промыслы”, “Сялянская хата”, “Прырода роднага краю”, “Зямлянка”.

Цесную сувязь работнікі музея наладзілі з навучальнымі ўстановамі, прамысловымі прадпрыемствамі, арганізацыямі раёна. Трывалае супрацоўніцтва ўсталявалася з калегамі з Дома-музея І.П. Мележа, які знаходзіцца ў аграгарадку Глінішча (з чэрвеня мінулага года ён з’яўляецца філіялам раённага краязнаўчага музея).

Штогод музей наведваюць больш за тысячу чалавек, у тым ліку госці з многіх куткоў нашай рэспублікі, а таксама турысты з блізкага і далёкага замежжа. Тут праходзяць экскурсіі, пазнавальныя лекцыі, гутаркі, урокі мужнасці, Дні памяці, сустрэчы з вядомымі людзьмі. Наведванне музея пакідае самыя добрыя ўражанні, аб чым сведчаць шматлікія ўдзячныя рознамоўныя запісы ў кнізе водгукаў.

Метадычныя матэрыялы музея выкарыстоўваюцца не толькі ў культурна-асветніцкіх мэтах, але і служаць каштоўнай крыніцай для навуковых даследаванняў нашага краю. Работнікі ўстановы займаюцца падборам матэрыялаў для напісання рэфератаў, доследных і курсавых работ.

Вялікі інтарэс уяўляюць выстаўкі, якія праходзяць у музеі. Ва ўсёй сваёй разнастайнасці тут дэманструюцца вырабы народна-прыкладнога мастацтва, работы фотамастакоў, жывапісцаў і пісьменнікаў. Летась усе жадаючыя мелі магчымасць наведаць 12 выставак.


ЗАХАВАЛЬНІКІ ГІСТОРЫІ


Музей – гэта люстэрка мінулага, а людзі, якія ў ім працуюць, захавальнікі каштоўнага адлюстравання. Яны аб’яднаны любімай справай, жаданнем, каб памяць аб мінулым жыла ў свядомасці не толькі старэйшага пакалення, але і іх дзяцей, унукаў, праўнукаў. Маладыя, ініцыятыўныя, музейныя работнікі актыўна займаюцца зборам і пошукам экспанатаў, каб папоўніць экспазіцыі, якія размесцяцца ў залах сядзібнага дома. Карыстаючыся выпадкам, праз газету папрасілі падзякаваць тым, хто падтрымлівае матэрыяльна, прыносіць цікавыя гістарычныя звесткі, дзеліцца рарытэтамі. Гэта жыхары І. Сабадаш, Р. Каток, Л.Я. Жаўняк і Г.П. Кузьмін.

Дырэктар музея С.А. Шыпілава (на здымку) настойлівы, вытрыманы, тактоўны работнік, з трывалымі ведамі, сціплы і чулы чалавек. Святлана Алегаўна ўмее зацікавіць любога наведвальніка. Пачала працаваць у музеі ў 1999 годзе навуковым супрацоўнікам, а ў 2008 годзе назначана дырэктарам установы.
Галоўны захавальнік фонду А.Ю. Эсауленка (на здымку) сваю справу ведае дасканала, за яго плячыма дзесяцігадовы працоўны стаж. Матэрыялы і экспанаты, сабраныя краязнаўцам-энтузіястам, вельмі запатрабаваны. Невычэрпная энергія і бесперапынны пошук новых адкрыццяў вызначаюць Андрэя Юр’евіча. Нядаўна папоўніла калектыў навуковы супрацоўнік Марына Аляксандраўна Казлова. Падтрымлівае чысціню ў залах музея добразычлівая жанчына Наталля Васільеўна Афанасенка.

...Вельмі важна ведаць свае карані, не перапыняць сувязь пакаленняў, цаніць і берагчы тое, што ўдалося захаваць. Таму часцей заходзьце ў краязнаўчы музей, каб адчуць веліч мінулых часоў, падзей, спраў.


Наталля ЧЭКАН

Адрес в интернете: http://www.hoiniki.by/2010/03/vedac-svae-karani/